ನನ್ನ ನೆನಪಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಮಳೆಯೇ ಬರಬೇಕೆ...?

ಪ್ರಥೂ,

ಮೊದಲ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಾಡಿದ ನಿನ್ನ ಪತ್ರ ಸಂದೇಶ ಬಂದು ಕೈ ಸೇರಿತು. ನಾನು ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟು ಬರ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಮ್ಮ ಪತ್ರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಕಾಯ್ತಾ ಕೂತಿದ್ಳು. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ದುಂಡಗಿನ ಅಕ್ಷರಗಳೇ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪಿಸಿತ್ತು. ಅಂತೂ ನನ್ನ ನೆನಪಾಗೋಕೆ ಮಳೆ ಬರಬೇಕಾಯ್ತಲ್ವಾ, ಇರು ನಿಂಗೆ ಮಾಡಿಸ್ತೀನಿ.

ಅಮ್ಮನೂ ನನ್ನ ಎಷ್ಟು ರೇಗಿಸಿದ್ಳು ಗೊತ್ತಾ. ಮಗ್ಳೇ ಯಾಕೋ ಅವ ನಿನ್ನನ್ನು ದೂರ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾನೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಕೇರ್ ತಗೋ, ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ನನ್ನ ಮಗ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೊಬ್ಳನ್ನ ಹಾರಿಸ್ತಾನೆ ಅಷ್ಟೇ ಎಂದು ನನ್ನ ಕಾಲೆಳೀತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅಮ್ಮಂಗೆ ನನ್ನ ನಸು ಕೋಪದ ಮುಖ ನೋಡೋ ತವಕ, ನೀನು ನನ್ನ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಕಾಲೆಳೆಯೋಕೆ ಸರಿಯಾದ ಜೋಡಿ. ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನ ಸಂಭ್ರಮ ನೋಡ್ಬೇಕಿತ್ತು.

ಹಲವು ದಿನಗಳಾಗಿತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಒಂದು ನೆಮ್ಮದಿ ನೋಡಿ. ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ ಆಕೆ ಸಂಭ್ರಮ ಪಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳಲ್ಲಾ ಅಂತ ಎಷ್ಟು ಸಂತಸಪಟ್ಟೆ ಗೊತ್ತಾ. ಅದಿರ್‍ಲಿ, ಬರ್‍ತೇನೆ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಹೇಳಿದ್ದೀಯಾ ಯಾವಾಗ ಮಳೆಗಾಲ ಮುಗಿಯೋಕೆ ಮುಂಚೇನೇ ಬರ್‍ತೀಯಾ, ಅಲ್ಲಾ ಮುಂದಿನ ಮಳೆ ಆರಂಭವಾಗ್ಬೇಕಾ ನನ್ನ ನೆನಪಾಗೋಕೆ!

ನೀನು ಬರೆದ ಪತ್ರ, ಮಾಡಿದ ತರ್‍ಲೆ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮೊನ್ನೆ ಸುಮಾಳಿಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅವಳೂ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅಸೂಯೆ ಪಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅಮ್ಮನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಕಂಡು ಆಕೆಗೆ ಮಾತು ಹೊರಟೇ ಇಲ್ಲ.

ನಿನ್ನ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡವನ್ನು ಬದಿಗಿರಿಸಿ ಈ ಮಳೆಗಾಲ ಮುಗಿಯೋ ಮೊದಲು ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೂ ಚಳಿಗಾಲದ ಆರಂಭದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಾ. ಬಂದು ಒಂದೇ ವಾರದಲ್ಲಿ ಹೋಗೋದಾದ್ರೆ ಬೇಡ, ಈ ಸಲ ಬಂದು ಮದುವೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪದ ಮಾತುಕತೆ ಮುಗಿಸು, ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ಬಾರಿ ಬರೋವಾಗ ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸೂ ಮುಗಿದಿರುತ್ತೆ. ಯಾವಾಗ ಬರ್ತೀಯಾ ಅನ್ನೋದನ್ನು ತಿಳಿಸಿ ಒಂದು ಪತ್ರ ಬರೀತಿಯಲ್ವಾ?

ಮುದ್ದಿನ ‘ಆಶೂ’